De naam, de bank, en ik

Sinds mijn tiende jaar heb ik een rekening bij een bank. Nog steeds  bij dezelfde bank. De bank die niets meer voor je doet. Die bank. Dezelfde bank die kleine ondernemers een schop verkocht en onderbracht naar de Deutsche Bank. De bank die wij hebben gered voor 16,8 miljard euro(inmiddels opgelopen tot tussen de 21 en 32 miljard euro). Nu heb ik niets met banken en zij hebben niets met mij. En dat is toch een beetje raar want ik ben mede-eigenaar van die bank.

Ingewikkeld

De bank waar ik mijn rekening heb, ach, ik vind ze niet onaardig maar wat teveel op verzekeringen en ander geneuzel gericht. Mij benaderen ze niet meer voor verzekeringen want ook daar heb ik een vlijmscherpe mening over, ik heb al gezegd dat ik dan onmiddellijk naar een andere bank stap. Als je komt pinnen, groeten ze nog maar veel ingewikkelder moet het niet worden.

Spaarvarken

Hier hebben ze niet eens een kleingeld-wissel-automaat. Daar heb je’ kinder-spaardagen’ voor. Dus kom je met je varken, mag je een afspraak maken voor de dag dat driehonderd andere kinderen ook komen. Ik betaal die bank. Die bank is er omdat ik/wij er zijn. De meest simpele handelingen duren lang bij de bank en schreeuwen volgens de medewerkers om  een afspraak. Ik word daar moe van. Ik word daar te oud voor.

Rente

Mijn kinderen hebben eens vier weken op hun gestorte spaargeld moeten wachten bij die bank. Vier hele weken! Daar heeft de bank een reden voor. Vandaar dus die spaardagen. Dat zijn over het hele land op één dag enorme bedragen, natuurlijk. Uiteraard dreigde ik met een stuk in de Telegraaf Media Groep, waar ik voor schrijf en ineens… Juist…

De naamswijziging doorgeven

Waar gaat het nu om. De naamswijziging van de kinderen is al een aantal weken een feit. Neemt niet weg dat er na zo’n bloed, zweet en tranenverhaal Lees verder →