So This Is Goodbye

 

img_20170122_131218

Haar  zoon wordt door een noodlottige samenloop van omstandigheden neergeschoten. Er is geen opzet geweest in het ‘spelen met een wapen’, maar toch, de daad op zich is afschuwelijk. Hij overlijdt en zij als moeder lijdt.

Zij rouwt. Haar man probeert te steunen waar hij maar kan. Ze geeft schreeuwend aan dit niet meer verder te kunnen maar ze gaat verder, hoe moeizaam ook. Iedereen vreest voor de moeder in haar.

De rechtszaak volgt maanden later in juni. Voor haar volgt een onverteerbare uitspraak. “Als de dag komt dat ik ga haten, hou ik op”, schrijft ze. Binnenkort zal de ‘dader’ vrijkomen, hoewel: ze wil hem niet als dader zien. Dat siert haar. Zo is zij. Ieder mens is mooi en iedereen verdient een plek in haar hart.

Na lange tijd begeeft zich weer voorzichtig onder de mensen, met haar luisterende oor en nooit aflatende interesse in anderen. Ondanks haar eigen verdriet probeert ze de draad op te pakken. Even lijkt het er op dat ze zich gaat herpakken in deze voor haar zo zwart geworden wereld. Men is voorzichtig hoopvol over haar fragile stappen.

Ik lees haar berichten en het valt me op dat ze wegzakt. In donkere muziek, verlangend naar de dood. Naar haar zoon. Ze wil bij hem zijn. “Ik voel me zo koud van binnen”, zegt ze. Weerloos is ze, en tot op het bot verdrietig.
Stenen worden over de hele wereld in rivieren gelegd, ter nagedachtenis van haar zoon. Iedereen helpt en steunt, luistert, huilt en leeft mee.

Haar leven is zo ingrijpend veranderd. Men vreest voor de dag dat ze echt niet meer wil, niet meer kan. Met zovelen om haar heen is ze toch volledig alleen. Niemand begrijpt hoe het voelt als je je enige zoon verliest. Dat weet alleen zij. Ze sleept de dood met zich mee, overal.

Een vrouw checkt in bij een hotel. Ze heeft een koffer bij zich. Ze heeft op deze dag geklust bij vrienden, en heeft hen vertelt dat ze verder moet. Haar reis stopt bij dit hotel. Haar leven ook. Ze kiest bewust háár moment om te gaan sterven en bij haar zoon te zijn. Alleen bij hem wil ze zijn. De liefde van haar man, zijn zoons en haar familie wegen niet op tegen haar verlangen dood te gaan net als haar zoon. “Mijn wereld is niet meer, ik besta nog en dat is het.”

Tot nu.

In de hotelkamer, helemaal alleen, legt ze alles klaar om te sterven en doet dat op haar gekozen manier. De kogel die haar zoon trof, doodt twee mensen. Ze neemt afscheid op papier en laat weten hoe haar uitvaart er uit moet gaan zien. De muziek, haar kleding, de woorden: niets laat ze aan het toeval over.

Haar plan lukt. Ze is gevlucht om te gaan sterven. Dit is haar moment. vanaf dag één was ze hier transaparant over: “Ik kijk het een jaar aan”, zei ze vaak.

Na een alarmerend telefoontje wordt een zoektocht opgestart. Mensen zijn haar kwijt, al was ze al langer niet meer ‘hier’. Afspraken worden nageplozen waarbij de angstaanjagende vaagt rijst waar ze kan zijn. Onderbuikgevoelens spelen op. Het zal toch niet.

De politie wordt ingeschakeld. Hotel: “Een vrouw checkte in, ze wilde met nadruk de komende dagen niet gestoord worden.”

Tot in de puntjes geregeld gaat ze. Vanuit een hotelkamer op weg naar haar kind. Is de reis niet fantastisch? Niks leed, niks hel, niks onhoudbaar verdriet. Eindelijk vrij.

“De dag dat ik verbitterd raak is de dag dat ik ermee stop”. Die dag is hier. Vijftien maanden na de dood van haar enige kind wordt ze gevonden.

Voor haar man, zijn zoons en familie en vrienden is het niet te bevatten maar ergens wel begrijpelijk. De dood van haar zoon was een te sterke storm voor haar vleugels.

Op haar rouwkaart staat de tekst:

In my dreams I’m dying all the time
When I wake it’s kaleidoscopic mind
I never ment to hurt you
I never ment to lie
So this is goodbye
This is goodbye

Ze hebben samen veel in te halen. Ze was gewoon teveel moeder om het niet meer te mogen zijn.

Free at last.
Until we meet again.

 

Ook haar hoogbejaarde moeder kon het leven zonder haar enige kind niet meer aan. Zij  stierf kort na haar dochters overlijden.
 © Karin Rixt Smalbil.  © Foto: Richard Kiewiet, Ameland. 
Dit bericht is geplaatst in Andere verhalen met de tags , , , , , , , , . Bookmark de permalink.

36 Responses to So This Is Goodbye

  1. Colly schreef:

    Lieve Ka,

    Wat heb je dat ontroerend mooi geschreven.

    X

  2. Veronica schreef:

    Lieve karin,

    Wat een prachtig, verdrietig, aangrijpend verhaal!! Wat heb je dat mooi neergeschreven als je dat kunt zeggen van zo´n in en intriest verhaal!!
    Tot tranen geroerd.

  3. Mariska schreef:

    Lieve Karin,

    Prachtig, treffend, mooi, essentie, verdrietig..
    Zomaar wat woorden, zomaar gevoel. Je hebt het geschreven zoals het was.
    Dank dat je dit deelt!

    Mariska/Mrizz

  4. Anneke schreef:

    Mooi geschreven Karin. 🙁

  5. Miranda schreef:

    Heb hem gedeeld op mijn FB, wat mooi en treffend geschreven!!
    (WYSIWYG op OA)

  6. Diana schreef:

    Zeer mooi ontroerend geschreven karin.
    Dyana

  7. Almira schreef:

    Wat een mooie ware woorden… Dank je voor het delen Karin.
    Dikke knuffel, Almira

  8. Arminé schreef:

    Hallo Karin,

    Zeer mooi beschreven..Precies zoals Nelleke was…Ik zal haar verdomd gaan missen..Maar tis goed zo, ze is nu bij haar kind.

    Groetjes Arminé

    • Karin schreef:

      Dank je wel voor je reactie.
      Jazeker zul je haar missen. Het is verschrikkelijk maar wel begrijpelijk…

      • Arminé schreef:

        Ik heb jou ‘verhaal’ ook op mijn hyves en facebook gezet. Mensen dachten dat ik het geschreven had, maar ik heb erbij vermeld dat dit x de eer niet naar mij toe gaat maar naar jou.
        Jij hebt precies verteld hoe Nelleke was en hoe zij aan haar einde is gekomen. En ik de enorme behoefte had om het met mijn vrienden en familie ook te delen. Iedereen is zeer ontroerd hoe jij het beschreven hebt.
        Thanks!

  9. Cius schreef:

    Lieve Karin,

    Wat heb je dat treffend opgeschreven!
    Heb het gedeeld op FB.
    Was vandaag erg onder de indruk van het afscheid.
    X Cius

  10. Paul schreef:

    Tot in de tranen toe geroerd…
    mooi gecshreven…
    Thanks for sharing…
    Nel would be proud…

  11. Danielle schreef:

    Prachtig, Karin. Dank je wel voor je mooie woorden. Laten we hopen dat Nelleke nú is, waar ze zo graag wilde zijn. Mag ik je verhaal delen?
    Liefs, Danielle

    • Karin schreef:

      Jazeker mag je delen, Danielle. Opdat ze niet vergeten wordt.
      Dank je voor je lieve reactie.

      Karin.

    • Karin schreef:

      Jazeermag je mijn verhaal delen. Graag zelfs. Voor waarschuwing. Mensen willen soms echt niet meer. Zij was op. De laatste foto van haar laat zien dat ze eigenlijk al niet meer leefde. Triest.
      Dat het maar heel mooi is, waar zij nu is.
      Jij ook sterkte.

  12. liesbeth waas schreef:

    liefdevol,triest,ontroerend,tranen over mijn wangen
    prachtig beschreven karin

    liesbeth

  13. lindsay schreef:

    Echt heel erg mooi geschreven Karin.
    Ze is echt onmisbaar. Ze had zo’n groot hard.
    Bedankt dat je het zo mooi heb opgeschreven.

    gr lindsay

  14. Tom schreef:

    Ik zal Nelleke nooit vergeten………

    Zoals ik al ergens schreef:
    “Ik zie Nelleke als een engel die hier naar toe is gestuurd met een hele zware opdracht. Nelleke fladderde als een vlinder van mens naar mens met haar wijze raad en goede bedoelingen
    en altijd fladderde zij weer naar mij terug.”

    Wij waren Yin & Yang
    En Ik?
    Ik ben mijn Yin kwijt.

    • Karin schreef:

      Ja, Tom, wat kan ik hierop zeggen. Wat heeft zij veel verloren. Alles wat ze liefhad verloor ze. En nu verloor jij haar. Alles wat jij zo liefhad…

      Het zo wankele onevenwicht wat haar de laatste weken, maanden deed besluiten ieder die haar liefhad te verlaten moet keihard voor je zijn.

      Ik denk dagelijks aan haar, aan haar beslissing en aan de afschuwelijke pijn voor jou en je jongens.

  15. Alex Scheijbeler schreef:

    Prachtig beschreven heb je links geplaatst op mijn facebook.

  16. johan den dekker schreef:

    Door het delen op facebook las ik deze blog een tijdje geleden.
    Had toen geen woorden je te bedanken voor je opmerkelijke bijdrage aan het afscheid.
    Voor mij was Nelleke een virtuele bekende, die ik het laatste jaar intensiever volgde.
    Nog vrijwel dagelijks verweef ik haar noodlot in mijn verhalen als het “butterfly-effect” om het hoekje meekijkt.
    Jouw woorden over deze persoonlijke geschiedenis dragen bij om dit noodlot in vele kleuren te kunnen vertellen.
    Mijn dank hiervoor.
    groet van johan

  17. Inge schreef:

    Jeetje, wat een diep ontroerend verhaal! Helaas heb ik het van dichtbij ook meegemaakt en onlangs besloot onze buurvrouw op haar manier afscheid te nemen en komt alles weer voorbij. Zal je verhalen veel vaker gaan lezen.

  18. Angelique schreef:

    Zij worden niet vergeten. We hebben haar beloofd onze dochter te vertellen over haar grote broer. Zodat zij hem nooit vergeet…

  19. Piwi schreef:

    Met een dikke brok in mijn keel lees ik het verhaal..
    Pakkend. Beschrijvend hoe ze was…
    Verdrietig…
    Sprakeloos….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.