Tel uw levensverzekeringen, tel ze één voor één

lady justiceZo aan het begin van het nieuwe jaar is het vrij rustig in de rechtbank. De zaken komen langzaam op gang. Nieuwe verdachten druppelen binnen en reeds gepleegde zaken worden behandeld. Dat geeft tijd om oudere zaken opnieuw te bekijken. Een verzekeringszaak bijvoorbeeld. Dat kan heel saai zijn. Deze zaak niet. Deze zaak gaat over uit te keren verzekeringsgeld bij overlijden. U doet er goed aan na het lezen van deze column uw polissen eens na te lopen. Wat is uw leven waard, of beter gezegd; uw dood.

Er is een ongeluk gebeurd op het spoor vlak in de buurt. Niemand heeft precies gezien wat er is gebeurd. Een vrouw belt direct 112. Een botsing tussen een auto en een trein levert een dode en een gewonde op. De vrouw overlijdt ter plaatste. Een man die naast het ongeluk op de grond ligt, gooit zichzelf tot bloedens toe met zijn hoofd tegen de grond en roept: “Mijn versnelling, boem! Black- out, black- out! Bel mijn zoon!” Getuigen horen de man buiten zinnen roepen: “Nu heb ik haar een duur badpak gekocht en gaat het zwemmen niet meer door.”  De enige getuige die goed heeft kunnen zien wat er is gebeurd is de machinist. Hij komt met een snelheid van 130 kilometer per uur op de overweg aanrijden en ziet dat een  witte auto langzaam om de dalende spoorbomen heen rijdt en tot stilstand komt. Midden op het spoor. Hij toetert en stelt de snelrem in werking. Hij weet nu dat een botsing onvermijdelijk is. Hij ziet dan een man op een onnatuurlijke manier op het nippertje de auto verlaten. In een flits ziet hij nog dat er een vrouw in de auto zit, die haar hand tegen het raam houdt alsof ze een botsing wil tegenhouden. Dat beeld zal voor de rest van zijn leven op zijn netvlies blijven staan. Volgens hem is opzet in het spel. Lees verder

Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , , , , | 1 reactie

“Mijn baby heeft honger dus steel ik babyvoeding”

Ze parkeert haar derdehands fiets in de stalling bij de supermarkt aan het plein. Het is nu of nooit. Dan maar zo. Haar baby heeft honger. In Nederland is het crisis en ook in haar portemonnee. Blijkbaar wil het systeem niet anders. Ze is bleek en bang maar vastbesloten.

Het is druk in de super. Karren vol worden door de winkel gereden. Met hoge koppen er op. Ze kijkt naar camera’s. Naar personeel. Naar de manager die op tv zo aardig oogt. In zijn witte overhemd. In deze winkel loopt een andere manager. Lichtblauw hemd. Met strop. “Hang je er maar aan op.“ denkt ze. Ze weet wat ze komt doen en ze doet het in een keer goed. Twee blikken en een kleine zak met luiers. Van super ’s eigen merk. Nog drie dagen en dan is haar geld op de rekening maar daar koopt haar baby nu niets voor. Borstvoeding gaf ze door de stress niet meer. Het was op.

Uit de luidsprekers klinkt kerstmuziek. “Coming’ home for Christmas”, of zoiets. In ieder geval niet zonder voeding. Waarom loopt het bij de kassa’s niet wat door. Waarom nu juist zo druk. Het is toch bijna twee uur? In haar veel te grote jas propt ze twee Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , , , | 3 reacties

Moederinstinct (uit de bundel: ‘Bij nacht en ontij’ 2012)

Rita Spijker en Karin. UitreikingDe twijfel verloor het van de angst. Het had lang genoeg geduurd. Het nummer. Waar was dat nummer? Mijn vingers rukten aan de bladzijden van de telefoongids. Het moest snel. Mijn laptop zou door zijn trage start alleen maar meer frustratie met zich meebrengen. Hebbes. Aan de andere kant hoorde ik een lieve stem. Medebezorgd. Duidelijk hoorbaar. De stem stelde me niet gerust, ik had juist gehandeld. Onmiddellijk naar een arts. Het sneeuwde. En het vroor. Meer dan 12 graden. Gitzwart was de nacht en wit was de bodem. In haar warmtepakje met mutsje en kleine aangenaaide wantjes wikkelde ik haar in een deken. Door zenuwen bevangen rende ik naar de auto en weer terug, de autosleutels. Bleek en mat keek ze naar mij toen ik haar in het stoeltje zette. Ik streelde een lokje haar opzij en kuste haar neusje. Zo klein als een kersje. Natuurlijk startte de auto en in de stilte van de nacht, om precies half één, parkeerde ik bij de ingang van het regioziekenhuis op de plek waar een arts mocht staan. Toen ik uitstapte keek ik naar de hemel. Dikke sneeuwvlokken benamen me het zicht op een heldere ster die me zou vertellen dat het goed zou komen, dat diezelfde ster nog aan de hemel zou staan op het moment dat ik haar wederom in haar stoeltje zou zetten na het bericht dat het slechts een griepje was. Sneeuwvlokken. Niets dan dat. De ingang van de huisartsenpost was angstaanjagend. De grote deuren met oranje pijlen openden als een poort. Nadat een vieze warmte mijn gezicht besloeg -ik vroeg me af of ik flauw zou vallen- kon ik me snel melden bij de grote balie. Assistentes dronken koffie en namen de bestelling van een broodje shoarma voor die nacht door. Verpleging liep langs mij heen. Zij zagen niet waarmee ik op mijn arm liep. Ik wel. Ik nam plaats in de foeilelijke rode stoel waarvan de rij bestond uit zeven stuks. Daar tegenover weer zeven stuks, ook lelijk. En hard. Zacht was de deken waarin ze was gewikkeld. Kuikengeel en zacht als dons, warm. Ik dook er met mijn gezicht in en Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Projecten | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen

De machinist. “Ik kan het niet meer, treinen.”

railsZijn stem klinkt mat en rustig wanneer hij de deur opendoet. “Ik dacht al dat je er ongeveer zo uit zou zien”, zegt hij wat onhandig. Hij wil wel met me praten over zijn ervaring als machinist. Hij vraagt om een momentje en schenkt zichzelf en mij een kop koffie in. Een antieke klok tikt rustgevend in de kamer. Een kleine hond kijkt me wantrouwend aan vanuit zijn mand. “Dat is Joepje. Nou die is bejaard, hoor. Heeft amper tanden in zijn mond. Veertien is ie. Aflopende zaak.”

Hij begint wat hortend en stotend te vertellen. Praat er duidelijk niet graag over. Zo gek is dat niet. Hij is 49 jaar oud nu. Volledig afgekeurd. Zijn grote hobby is de oldtimer in de garage en zijn duiven. “Je wilt niet weten hoever die kunnen vliegen. Ik heb er een topper bij. Meta. Supersnel is ze.” Hij gaat zitten aan een grote eettafel vol met tijdschriften.

Als klein jochie dacht ik: Later, als ik groot ben, bestuur ik de grote trein. Dan zorg ik ervoor dat iedereen op tijd is, naar zijn of haar familie kan. De hele dag treinen. Volle wagons en blije mensen. Als ik klaar ben met mijn opleiding, dan gaat het beginnen.

Het is nu later. Ik ben klaar met mijn opleiding en klaar met mijn werk als machinist. Ik kan het niet meer. Dat heeft een reden. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen | Getagged , , , , , , , | 18 reacties

Mr. Richard Korver

Mr. KorverSlachtoffers van ernstige misdrijven zijn in Nederland vrijwel op zichzelf aangewezen. Zij hebben volgens onze wetten en regels nauwelijks iets in te brengen in hun eigen zaak. Daarom nemen slachtoffers, of hun nabestaanden, steeds vaker een advocaat in de arm die hun belangen behartigt.

Richard Korver is een van de weinige advocaten die zich bezighoudt met de positie van slachtoffers. Korver staat zowel slachtoffers als verdachten bij, en heeft ruime ervaring met beide kanten van een rechtszaak. In zijn boek Recht van spreken houdt hij een geëngageerd pleidooi voor de verbetering van de positie van slachtoffers van ernstige misdrijven. Hij signaleert wat er mis is met hun positie in ons wettelijk systeem, maar geeft ook heldere aanbevelingen over hoe het beter kan. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen | Getagged , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Daar in dat kleine café…

lady justiceOp een koude Groningse cafévloer blaast de 35-jarige Ertac Cakici  begin februari zijn laatste adem uit. De reden: een ruzie eerder die nacht. Hij is opgegroeid in Veendam. Daar woont hij nog steeds tot het moment van zijn overlijden. De tijd vlak voor zijn dood verblijft hij veel in Groningen. Zo ook in de nacht van drie op vier februari 2012.

Hij is op weg naar het centrum, naar café Shadrak in de Peperstraat. Het is tien voor drie. Vrijwel direct krijgt hij het aan de stok met twee mannen. Na een korte woordenwisseling wordt de sfeer grimmig. Ertac deelt één van de mannen een kopstoot uit. Hij krijgt van de portier de waarschuwing dat hij zich moet gedragen. Uiteindelijk ruziën ze buiten het café verder. Het lijkt wat gesust maar dit is slechts schijn. Kort voor half vijf gaan de twee mannen met wie Ertac ruzie had het café opnieuw binnen. Ertac doet nog een poging en het lukt hem. Al snel escaleert het opnieuw. De portier heeft geen keus, hij zet Ertac buiten de deur.

Na de ruzie wordt Ertac nog gezien bij een ander café in het centrum. Daar vertrekt hij al snel. Hij wandelt richting Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , , , | 6 reacties

Lang leve de pesters

TreinVanaf vandaag is het eindelijk afgelopen met pesten. Het is afgelopen met berichten als; ‘Jongen van twintig jaar besluit uit het leven te stappen na leven vol van pesten’ en zoals vandaag: ‘Meisje van vijftien springt voor de ogen van medescholieren voor de trein.’ Ook zij kon het pesten niet meer aan. Dat moet ook niet mogen, pesten aankunnen.

Tim Ribberink besloot een aantal weken geleden te stoppen met zijn leven en vandaag Fleur Bloemen uit Staphorst. Wie is er over een maand klaar met leven omdat de maag zo draait bij het denken aan misselijkmakende pestkoppen dat de makkelijkste en meest veilige manier van vluchten, de dood is. De veiligheid van de dood. Liever dood dan Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen | Getagged , , , , , , | 7 reacties

Dat zou zomaar kunnen… De zwembadmoord in Marum…

Ik zou iemand kunnen laten doodschieten. Dat zou ik kunnen regelen via een drugscrimineel en dat kan ik laten uitvoeren door iemand waarvan ik weet dat hij/zij vrij snel een complete bekentenis gaat afleggen. Maandenlang kan ik me dan vreemd gedragen maar roep ik, zodra ik word opgepakt, dat ik van niets weet. Dat het een complot is om mij er in te luizen. Al wordt maandenlang mijn telefoon getapt, dat risico kan ik dan nemen. Zo zou het kunnen gaan. Je (relatie)problemen kun je zo oplossen. Je zweet wat peentjes en kijkt de rest van je leven in je achteruitkijkspiegel maar laten we welzijn: je bent er van af.

Maandagmorgen kwam er een onverwachte wending in het complot  ‘De zwembadmoord in Marum’. De pro forma zitting in de rechtbank stond op de rol toen de politie bekendmaakte dat Monique H., de vriendin van de vermoorde Jan Hendrik Elzinga verdacht wordt van betrokkenheid bij zijn dood. Ook haar broer uit Twijzel is aangehouden.

De moord telt tot op de dag van vandaag vijf aanhoudingen. Het net lijkt zich te sluiten maar de moord is nog niet opgelost. Mocht u gedacht hebben dat één en één nog altijd twee is leest u een verrassende wending in dit lugubere maar helaas waargebeurde verhaal: Het schijnt dat de sinds september opgepakte 35-jarige man uit Zwolle een complete bekentenis heeft afgelegd. Hij zou de man zijn die op 10 juli 2012 de 40-jarige Elzinga doodschoot. Dit in opdracht van de 44-jarige drugscrimineel Willem P. uit Elburg. Een bekende in de wietwereld. P. werd acht jaar geleden nog door de rechtbank in Zwolle tot vier jaar cel veroordeeld wegens grootschalige wietteelt en deelnemen aan een criminele organisatie. Ook mocht hij de ontnemingsvordering van 25.000 euro terugbetalen aan de staat.  De drugsbaron, ook bekend als glaskunstenaar, Lees verder

Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , , , , | 1 reactie

Poging doodslag op moeder en haar ongeboren kind

Het is 13 juli 2012.

“Ik was 34 weken zwanger. Ik had met hem afgesproken bij het treinstation in Zuidbroek. Daar zou ik bij hem instappen. We zouden praten. Toen ik even naar beneden keek voelde ik een harde klap op mijn hoofd. Ik zag sterretjes en voelde me duizelig.”

“Ik had met haar afgesproken. Ik reed met haar naar de NAM-locatie in Zuidbroek en zij vertelde me dat ze zwanger was. Van mij. En waarom ik niet vaker met haar afsprak. Toen werd ik kwaad.”

Twee korte verklaringen van twee mensen die met elkaar hebben afgesproken. Een vrouw en een man. De vrouw is zwanger, van de man in kwestie. De man flipt en slaat haar. Met een rubberen moker. Op haar hoofd en ook in haar buik. U moet goed begrijpen dat het voor een man natuurlijk niet altijd goed nieuws is te horen dat hij vader wordt. Zo’n vrouw wordt dik en rond en het kan gewoon helemaal niet uitkomen, toch? Daar moet je een beetje begripvol doorheen lezen. Misschien had deze man wel trek in de lusten maar niet in de lasten. Dat lees je zo vaak.

Het slachtoffer verklaart dat ze meerdere malen is geslagen met de rubberen hamer. Een rapportage, opgesteld door een forensisch arts, legt weer: Betrokkene werd op 18 juli 2012 onderzocht door voornoemde arts. Bij onderzoek bleek sprake van diverse bloeduitstortingen op het hoofd van slachtoffer, romp, buik, armen en benen gepaard gaande met genezende schaafwonden die, gezien hun uiterlijk, enkele dagen geleden moeten zijn ontstaan.

De verdachte verklaart ter zitting het volgende: “Ik heb haar geslagen met een hamer. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , , , , | 1 reactie

De Stretcher TBS-er

Hij is van 1971. De man met stretchers in zijn oren, groot genoeg om te gaan ringsteken. De TBS-er. Ik noem hem Stretcher. Vandaag komt hij naar de rechtbank om samen met zijn raadsman te gaan proberen de verlenging van de TBS tegen te gaan. Hij weet het nu wel. Ooit een akkefietje gehad en sinds 2001 de maatregel TBS met dwangverpleging gekregen. O ja, een gewelddadige verkrachting. Alsof dat zonder geweld ook kan. In 2003 is de hele maatregel pas ingegaan en in 2010 is de daarbij opgelegde dwangverpleging beëindigd. Telkens werd de TBS met een jaar verlengd, om ook de stretchman begeleid te laten wonen. Binnen maar toch een beetje buiten. Hij gaat de fout niet meer in, denkt hij. Het gaat erg goed met Stretcher. Hij gebruikt een middel om enigszins te voorkomen dat hij trek krijgt in verslavende middelen. Speed, cocaïne en drank. Hij wil de rechtbank laten weten dat hij een kans moet krijgen om verder te gaan. Geen verlenging van TBS. Hij gaat er maar eens even voor zitten. Daarbij wipt hij driftig met zijn been op en neer en zwaait met zijn hoofd heen en weer en gebruikt zijn handen, waarvan er een wijsvinger mist, om overduidelijk mee te gebaren. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen