Lang leve de pesters

TreinVanaf vandaag is het eindelijk afgelopen met pesten. Het is afgelopen met berichten als; ‘Jongen van twintig jaar besluit uit het leven te stappen na leven vol van pesten’ en zoals vandaag: ‘Meisje van vijftien springt voor de ogen van medescholieren voor de trein.’ Ook zij kon het pesten niet meer aan. Dat moet ook niet mogen, pesten aankunnen.

Tim Ribberink besloot een aantal weken geleden te stoppen met zijn leven en vandaag Fleur Bloemen uit Staphorst. Wie is er over een maand klaar met leven omdat de maag zo draait bij het denken aan misselijkmakende pestkoppen dat de makkelijkste en meest veilige manier van vluchten, de dood is. De veiligheid van de dood. Liever dood dan iedere dag de hel van het overleven. Geen plannen meer maken. Niet voor nu en niet meer voor later. Geen trek meer in. Een aantal jaren geleden viel Fleur nog in de prijzen met een gedicht over pesten. Hoe ironisch. Hoe dramatisch.

Hoeveel moet iemand lijden. In hoeverre wist men dit en zo ja, is er genoeg aan gedaan. Blijkbaar niet. Niet genoeg. Niemand deed genoeg.

De pesters. Zij wel.

Verslagen is de gemeenschap, verslagen zijn ouders, familie en klasgenoten, vrienden. De niet-pestende vrienden. Zij, die nog respect voor haar hebben. Die bloemen leggen bij de spoorwegovergang. Met briefjes er aan vast. “Waarom nou jij.”

Nou. Daarom.

Omdat het de bedoeling was. Pesters hebben namelijk maar één doel voor ogen; het leven van de prooi zo vreselijk mogelijk maken. Grenzeloos doorgaan met sarren en je verheugen op de volgende dag. Een nieuwe slagzin, een nieuwe manier van neersabelen. Het totaal kapotmaken van een jong leven. Dat is pas fijn. Geweld aandoen en uiteindelijk het slachtoffer zover krijgen dat zelfdoding het enige leed is wat ze nog willen voelen. De wanhoop ver voorbij. Slachtoffer van de moderne pest-cultuur.

Natuurlijk liggen er bloemen bij de spoorwegovergang waar ze sprong. Wellicht komt er ook een stille tocht. Dat kunnen we wel. Stil zijn tijdens een uurtje lopen. Met een kaarsje. Met kleine kinderen op onze schouders. Wat vinden we het erg.

Dat vinden we ook.

Wat we niet doen is een galg hangen voor de pesters zelf. Met de woorden: “Hang je maar op.” Het is genoeg geweest. Doodt de grensrechter, schop de jongen dood die het voor anderen opnam, pest het meisje tot de dood er op volgt. Laat Tim een afscheidsbrief schrijven aan zijn ouders… Wees eens echt flink en doe waartoe je een ander wilt drijven.

 

 

Foto: Foter.com, rechtenvrije foto ’s

 

Dit bericht is geplaatst in Andere verhalen met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

7 Responses to Lang leve de pesters

  1. HenkS schreef:

    “Wees eens echt flink en doe waartoe je een ander wilt drijven.”
    Yup, wordt de leefbaarheid alvast een stuk beter van.

  2. Alexandra schreef:

    Oh Karin,

    Wat heb jij dit krachtig neergezet. Het is inderdaad van de zotte dat dit zolang heeft kunnen doorgaan, blijkbaar zonder dat iemand doorhad hoever zij heen was.

    En inderdaad over de pesters hoor je bijna nooit meer iets…..en zoals jij het zegt…….laat maar zien dat jij die pester bent!! Maar dat durven ze niet!! Dan zijn het lafbekken.

    Groetjes Alexandra

  3. Bert Koenders schreef:

    Met afschuw heb ik het bericht gelezen van Fleur Bloemen……. Het is diep triest dat onze maatschappij anderen er toe drijft om tot dit soort acties over te gaan. Als ik er ook maar even bij stil sta en me voorstel dat het één van mijn kinderen zou kunnen zijn die zichzelf van het leven berooft, word ik gek.

    Waar gaan we naar toe met z’n allen ? Wekelijks lees je dit soort in-treurige berichten. Aan de ene kant storten we ons massaal op de “social” media met facebook, twitter en noem ze maar op, maar niemand schijnt nog te beseffen wat het woord “sociaal ” echt betekent. Voor de schijn willen we 20.000 “vrienden”, allemaal willen we populair zijn en allemaal willen we gerespecteerd worden. Allemaal zijn we het meer dan waard om gerespecteerd te worden. Denk daar maar aan voordat je begint met je volgende pest actie !

  4. Ditte van Bommel schreef:

    Er bestaan geen maten, waarmee je kunt aangeven hoe groot het verdriet en de pijn zijn bij de familie. Er zijn bestaan woorden, die aan kunnen geven hoe groot de woede en frustratie zijn… Helaas, ik weet waar ik het over heb. Mijn zoon stierf aan een accute hartstilstand door ptss (posttraumatische stress stoornis), nadat hij op school enorm gepest en mishandeld werd. De daders? Helaas, de politie doed niets! Voor de familie schieten woorden te kort. En troost…….? Ik hoop van ganser harte, dat ze werkelijke steun zullen krijgen! Mijn hart huilt met ze mee!

  5. JK schreef:

    Haarscherp artikel, uitstekend verwoord!
    Ik vrees alleen dat dit gepestte meisje (net als dat zij niet de eerste was) niet het laatste slachtoffer zal zijn.
    Dit probleem is uitsluitend via het strafrecht aan te pakken: we stellen het toebrengen van lichamelijk letsel ook strafbaar, dus waarom niet het toebrengen van psychisch letsel (waar dit zo evident aan de orde is).
    Sterkte trouwens voor alle betrokkenen,
    zeker nu met die `k-dagen in aantocht…`.

  6. Janine schreef:

    Is negeren ook pesten? Ooit in een ver verleden was ik zo stom om te blijven zitten op de mavo, ach het leven gaat door. Nieuwe klas, nieuwe sport, nieuwe vrienden. En toen kwam mijn verjaardag, weet niet eens meer hoe oud ik werd, 15, 16 of zo? Party-time. Ouders flink inkopen gedaan, woonkamer alle meubels verwijderd, kussens overal, muziek aan, ouders de deur uit. En wachten op de genodigden, hele klas, heel team, niet zeker of iedereen zou komen maar toch, ruimte voor ongeveer vijftig evenveel als de genodigden.
    Opkomst, nul komma nul. Het schijnt heel grappig te zijn geweest, laten we haar lekker alleen zitten. Ik weet nog niet waarom, maar mijn verjaardag vieren? Ach familie komt wel de rest wordt gewoon niet uitgenodigd hoef ik ook niet te wachten op afwijzing.

    Janine

    • Karin schreef:

      Janine, wat vreselijk. Ik herinner me nog een verjaardag bij jou thuis met meer dan twintig man. Dit vreselijke gebeuren waar he over schrijft is me volstrekt onbekend. Wat afschuwelijk dat dit jou is overkomen. Dat jij daar jaren later nog steeds zo’n naar gevoel aan hebt overgehouden, dat valt onderde categorie; pesten. Zeker. Wat zul jij je afschuwelijk hebben gevoeld en nog steeds. Wat jammer dat we laatst zo kort de tijd hadden bij de super om bij te kletsen. Ik dacht altijd dat juist jij de laatste was die werd ‘gepest’ of in deze zin: ‘genegeerd’. Bah. Wat schrik ik hiervan.

Laat een reactie achter op Alexandra Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.