“Ik heb mijn ex niet geslagen en gestompt”…

Geplaatst op 1 juli 2012 door Karin

Je steelt. Bij een universiteit. Laptops. Die doen het altijd goed in de handel. Je stapelt die dingen makkelijk op en als je dan de motor van je auto laat draaien is het een kwestie van inbreken en wegwezen.

 

 

Dit doe je vervolgens ook bij een groot bedrijf. Je gooit een ruit in, grijpt wat spullen en rijdt weg. Als er bewaking is kun je kiezen de bewakers te bedreigen met een glimmend voorwerp. Je kunt dan roepen: “Ik ga schieten, ik schiet echt!” De kans is groot dat je op het bureau eindigt.

Als daar bovenop ook nog een aangifte ligt van je ex-vrouw wegens zware mishandeling mag je dat ook gaan uitleggen.

 

Drie feiten. Joachim(38), mag gaan praten in de zittingszaal. Diefstallen en mishandeling. Hij is gefilmd tijdens de diefstal bij de universiteit. Oké, hij herkent zichzelf. Hij geeft dat toe. De inbraak bij het bedrijf, zegt hij, was om te kijken of er meer van zijn gading was. Niets heeft hij gestolen. Dat kan, ontkennen. Het is niet verstandig.

 

Als je je ex-vrouw aan de zijkant van het hoofd stompt, kun je dat wel ontkennen maar de bewijzen van een enorme buil op haar hoofd liegen er niet om.

Samen met zijn ex heeft hij drie kinderen. In de middag hebben ze via de telefoon woorden over de kinderen. Joachim heeft tijdens hun huwelijk nog vier kinderen bij andere vrouwen verwekt. Niet dat dit strafbaar is, het geeft alleen aan hoe druk Joachim het heeft met overleggen met ex-vrouwen over kinderen. Dit telefoongesprek loopt uit de hand.

 

Diezelfde nacht gaat hij om twee uur naar het huis van zijn ex. Hij heeft nog een sleutel. En een broodje shoarma. Hij loopt het huis binnen en gaat naar boven. Hij gaat bij zijn dochtertje op bed zitten eten. Zijn ex schrikt wakker. Ze schreeuwt: “Oprotten!” Ze bonjourt hem naar beneden om hem richting de uitgang te krijgen. Joachim heeft gedronken en niet te zuinig. Beneden gekomen grijpt hij waxinelichtjes. Gooit die naar zijn ex. Ook een sleutelbos. Hij slaat en stompt haar. Dan loopt hij weg. Ex ziet kans de politie te bellen. Die komt. Ze rennen achter hem aan. Tevergeefs. Hij verstopt zich in de bosjes tot ze weg zijn. Hij keert daarna meerdere malen terug naar het huis van ex omdat zijn telefoon daar ligt, hij nog iets wil zeggen, stalken, zeuren en vervelen. Omdat hij vindt dat hij dat kan. Mag. Hij wil macht.

Hij ontkent in de zittingszaal dat hij haar heeft geslagen. Zegt: “Dat kan ik me niet herinneren”. Hij weet niets van waxinelichtjes, sleutels en stompen op haar hoofd. Eigenlijk begrijpt hij niet dat ze aangifte heeft gedaan.

Nee. Dat snapt niemand.

 

Vermogensdelicten, bedreigingen, huiselijk geweld, een alcohol-verkeersdelict staan op zijn strafblad. Hij handelt impulsief onder invloed van softdrugs en heeft hij met alcohol op geen remmingen. Nou, dat mag enige naam hebben.

 

Wat hij doet is heel normaal, ieder ander is een sukkel. Hij schudt zelfs zijn hoofd als de officier van justitie met haar requisitoir begint en haar eis formuleert. Hij heeft waarschuwingen genoeg gehad. Ze eist 12 maanden met aftrek van voorlopige hechtenis. 2 maanden voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar.

 

Joachim kan de sleutels voorlopig inleveren. Ook die van zijn ex.

Uitspraak: 12 juli

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

“Wie aan mijn kinderen komt, komt aan mij!”

Geplaatst op 24 juni 2012 door Karin

Kom niet aan haar kinderen

De meeste pogingen tot doodslag worden gepleegd door mannen. Af en toe schiet er in de zittingszaal een vrouw voorbij die dit strafbare feit op haar geweten heeft. De oorzaken zijn uiteenlopend. Soms is er een ex in het spel of een slecht huwelijk. Vaak heeft het met kinderen te maken.

 

 

Janny (50 jaar) staat buiten wanneer ik langs loop om de rechtbank binnen te gaan. Ze heeft de man die haar dochter heeft geslagen, met een mes gestoken. In een wijk ergens in de stad Groningen.

Dan weet u waar het over gaat.

 

De dochter van Janny komt op nieuwjaarsnacht rond een uur of twee thuis bij haar moeder na een bezoek aan het vreugdevuur. Het ‘gelukkig nieuwjaar’ is nog niet uitgesproken of het gaat al mis.
Ze vertelt haar moeder wat er gebeurd is. Ze heeft woorden gehad met een man omdat ze ruzie maakte met zijn vriendin. De man, ik noem hem Klaas, haalt uit naar haar gezicht. Een klap.

 

Janny hoort het aan. Ze heeft de hele avond gedronken. Meer dan drie kwart van een fles likeur. Ze is klaar met dit soort lui.
Ze pakt een mes en steekt dat in de zak van haar joggingbroek.

Buiten groepen wat mensen samen. Ze lopen met de opgefokte Janny mee naar het huis waar Klaas zich bevindt. De optocht eindigt met grof bonken op de deur.
Janny, dronken en woest omdat iemand haar kind heeft geslagen roept: “Open doen! Wie aan mijn kinderen komt, komt aan mij!”

 

De tante van Klaas doet open. Binnen een mum van tijd staan er vijf mensen in de hal. Janny dendert door de woning.
Van alle kanten wordt geroepen: “Kijk uit, ze heeft een mes!”

Nog voor iemand haar goed en wel kan tegenhouden maakt ze steekbewegingen richting Klaas. Een getuige verklaart dat ‘ze zelfs nog een draaiende beweging maakte toen ze het mes doordrukte in de buik van Klaas terwijl hij viel op de glazen tafel in de woonkamer’.
Janny zou ineens een ander mes in de hand hebben, dan het mes waarmee ze eerst dreigend zwaaide, verklaren getuigen.
Met Klaas loopt het gelukkig goed af.

 

Janny zegt in de zittingszaal dat ze het bloed zag. Dat ze schrok en terug wilde naar huis. Dat ze nog zelfs de politie heeft gebeld en de ambulance. Voor Klaas.
Janny gaat echter niet terug naar huis. Ze wordt voor tien dagen vastgezet.
De zaak komt op de rol en nu zit ze hier. Moeder van zes kinderen. Gescheiden. Schulden. Ze loopt al bij een psycholoog. Janny heeft zorgen. Dit is haar eerste vergrijp en meteen een forse.

 

Janny is een pittige. Dat hoor je aan haar. Ze wilde niet steken en heeft ook geen steekbewegingen gemaakt. Zegt ze.
Echter, bij en rond de woning van de tante van Klaas zijn meerdere messen gevonden. Had ze soms meerdere messen op zak?

 

Klaas zegt vanaf de tribune –verrassend-: ”Kan ze niet gewoon een geldboete krijgen? Dat ze -zeg maar- mijn steekwond gewoon betaalt en verder geen straf krijgt?”

De officier zegt dat Janny bewust de keuze heeft gemaakt, bewapend ook nog, stampij te maken bij de woning, dat hier geen sprake kan zijn van noodweer. Ze eist tien dagen celstraf. Die heeft Janny al gezeten dus is dat bij dezen opgelost. Daarbij eist ze een werkstraf van 200 uur, 2 maanden voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar. Klaas heeft geen schadevergoeding gevorderd.

Ze heeft gehandeld uit woede. Iemand kwam aan haar kind. Dat kun je beter laten. Zo denkt iedere moeder. Dat is geen verrassing.
Het was wel verrassend om te zien dat Janny met Klaas stond te praten buiten de zittingszaal.

 

Het kan raar lopen in de rechtbank.

Ik wens u een veilige week.
Uitspraak in deze zaak is op 5 juli.

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , | Een reactie plaatsen

Zwijgplicht

Geplaatst op 20 juni 2012 door Karin

Ssssssssssssssssssssssssssssssssttt…

Als rechtbankverslaggeefster hoor je in de zittingszaal de meest vreselijke dingen. Die beschrijf je tot een column of nieuwsbericht.

Van moord tot poging doodslag, van een kind van 11 jaar wat zwanger is geworden van haar eigen vader, afzetting, heling, loverboypraktijken: alles komt voorbij.

Wekelijks. Dagelijks.

Daar heb je als journalist of columnist mee om te gaan.

Moeilijke zaken: je ligt er -als het goed is- niet van wakker.

 

Toch komt het met enige regelmaat voor dat een bepaalde zaak je blijft achtervolgen. Dat is niet omdat je dat wilt. Dat komt omdat omstanders, getuigen, slachtoffers, ouders van slachtoffers je via de site weten te vinden. Zij maken zich grote zorgen maken om een op vrije voeten gekomen dader van het leed wat hen is overkomen.
Ongevraagd wordt je dan als columnist benaderd met de vraag je informatie kunt verstrekken die van belang kan zijn voor hun zoon of dochter. Hun bezorgdheid is begrijpelijk. Zeker als het om een verkrachting gaat of ontvoering. Loverboy-praktijken. Zaken waar je als ouder zeker wakker van ligt.

 

Je speelt als columnist, journalist echter geen informatie door(die je niet hebt overigens). Dat is niet je baan. Niet je recht. Je bent geen speurneus van beroep en hoort niet bij politie of recherche. Je hebt beroepsgeheim en dient uitermate vertrouwelijk met stukken om te gaan. Je bent schrijver. Punt.

 

Bij deze: Ik kan, wil en ga nooit informatie verstrekken. Zwijgplicht heet zoiets.

Ik zou geen mens zijn als de zorg die een ouder heeft over zijn of haar dochter of zoon mij niet in de koude kleren gaat zitten. Ik heb echter het rechtssysteem niet geschapen. Ben daar slechts een minuscuul onderdeeltje van.
Hoe ik ook denk over een zaak –vaak is daar wel iets van te proeven in een column- is mijn mening, mijn zaak. Ik mag mij niet laten uitlokken tot het doen van uitspraken welke de verdachte zou kunnen schaden.

 

De telefoonnummers die me worden gegeven om te bellen; ik doe daar niets mee. Ik bel namelijk niet. Ik stuur een fatsoenlijke mail terug met daarin wat ik hier beschrijf. Dat ik niets doe, niets weet en geen informatie heb.

 

Ik beschrijf de ontvoerders van uw dochter. De moordenaar van een bodyguard. De doodslag. De hennepteelt. De smerige loverboys van dik in de 20 die uw dochter pas met rust laten als ze in de cel zitten. De mishandeling van uw zoon. Het stalkgedrag van uw ex. De dief van uw auto. De inbreker die uw schoonzoon blijkt te zijn. De heler. De steler. De boef en het tuig.

 

Ik mag schrijven. Leed beschrijven. Niets meer. Niets minder.

Geplaatst in Andere verhalen, Rechtbankverslagen | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

Reserveren in restaurant gevaarlijk. “Ons huis is leeggeroofd!”

Geplaatst op 18 juni 2012 door Karin

Reserveren in restaurant, op eigen risico…..

“Hendrik, reserveer jij die fijne wok even? Wat heerlijk om ons 32-jarig huwelijk te vieren. Fijn uit eten”. “Doe ik, lieverd. we hebben een nare tijd achter de rug. Trek je mooiste jurk aan, wij gaan uit”.

Bovenstaande zinnen zijn een door mij verzonnen voorafje van de akelige werkelijkheid hieronder beschreven.

 

In mei 2011 worden vijf mannen opgepakt in de leeftijd van 19 tot 20 jaar. Woninginbraken in Ten Boer, Groningen, Lellens, Leens, Thezinge, Kolham en in een wok restaurant in Groningen. Ook een autodiefstal staat op hun ‘menu’.

 

Het zijn gewone jongens om te zien met vier van de vijf een duidelijk doel in hun leven. Uiteindelijk willen ze een goede baan en lekker verdienen. Eén van de jongens werkt als leerling schipper in een wok restaurant. Om bij te verdienen. Dat lukt.
Leest u hoe het in zijn werk gaat.

 

De man die in de wok werkt (ik noem hem de zeeman), noteert de reserveringen en de telefoonnummers van de gasten met het tijdstip van dineren. Via internet zoeken de andere mannen de bijbehorende adressen op en gaan op Google-Street view na welke woningen daarbij horen. Het moeten natuurlijk wel een beetje vrijstaande woningen zijn. Dan heb je geen last van nieuwsgierige buren.

Dit lukt maandenlang.

 

Via dakramen komen ze binnen. Sommige bewoners zijn vergeten hun inbraakalarm in te stellen. Bij huizen waar geen raam open staat, wordt er een raam ingegooid. Een maat rijdt dan in de eerste versnelling hard langs dat huis om geluid van glasgerinkel te maskeren.
Over samenwerken gesproken. De zeeman belt zodra de eters van plan zijn af te rekenen. Of zijn partners even willen opschieten. Uitgekookt en geraffineerd.

 

In diverse woningen ontbreken laptops. Geld. Kluisjes met geld. Een auto verdwijnt van een inrit. Flatscreens, geluidssystemen. Uit een paardenschuur verdwijnen paardendekens, zadels en een schep. Met die schep graven ze een kuil. Daarin doen ze waardevolle spullen. De rest gooien ze in het water. Foto’s en andere ‘rommel’.
Ze verkopen de buit en verdelen het geld. Het maakt hen niet uit van wie de spullen zijn. Boeien. Ook stelen ze de kluis uit het wok restaurant waar de zeeman werkt. Die weet waar hij staat, immers.

Dit werkt gewoon geweldig. Eén verdachte zegt tijdens de zitting dat “ze gewoon niet gepakt konden worden, het stak té goed in elkaar”.

 

Meer dan 20.000 euro aan spullen is buitgemaakt en verkocht. Vrijwel niets wordt vergoed door fijne verzekeraars die, al bent u 5-sterren verzekerd, het niet uitmaakt om wat voor waardevolle spullen het gaat.
De slachtoffers staan met lege handen, in een leeggeroofd huis.

Achter mij snikt een vrouw. Dat is de vrouw van bovenstaand echtpaar.
Haar vader overleed twee weken voor de inbraak.
Dik 18.000 euro aan erfenis is weg, en kan dus niet worden verdeeld. Drama in het gezin, drama in de familie.
En de verzekering? Die keert nog niet een kwart uit.
Dan hebben we het nog niet over foto’s van vroeger. Babyfoto’s. Het laatste woord van een stervende vader op dvd of videoband.

Laten we het hebben over veiligheid. Over hoe de mensen zich voelen in hun kaalgeplukte huis. Hoe veilig zijn zij?

 

De officier zegt dat als de knapen gaan zitten, de slachtoffers hun geld niet terugkrijgen wat moet worden terugbetaald. “Ga maar aan het werk!”.

Vier heren krijgen als eis de maximale taakstraf van 240 uur, één krijgt 120 uur. Met aftrek van voorarrest. Twee tot acht maanden voorwaardelijk als toetje.

 

Hoe veilig vindt u dat?

Uitspraak is op 28 juni.

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , | Een reactie plaatsen

“Hallo Jumbo, dit is een overval!!”….

Geplaatst op 9 juni 2012 door Karin

Overval Jumbo Stadskanaal

“En dan sta jij in de auto te wachten bij de ingang, scheuren we meteen weg met die zak vol geld”, zegt Radjin (19).
Ruben (16) knikt. “Deal”, zegt Joost (20).

Het loopt iets anders op die maandagavond de 13e februari in Stadskanaal.

De laatste klanten staan bij de kassa in de Jumbo. Dat zij getuige gaan worden van een overval, daar denken ze niet aan. De aardappelen en flessen frisdrank en toast worden op de loopband gelegd.

Het is rond sluitingstijd. De caissières zijn bijna vrij voor vandaag, de vakkenvullers beginnen.

Ineens stormen twee gewapende mannen naar binnen met bivakmutsen op en zonnebrillen. Ze beginnen te schreeuwen: “Money, money, money!”
Eén medewerkster krijgt een wapen op zich gericht. Geld willen ze zien. “Money!” Doodsbang is ze. Ze moet wel, wil ze overleven. Dit ziet ze wel eens op tv. Onder schot gehouden haalt ze alle kassa’s leeg.
Alles moet in een Jumbo-tas.

Voor goed en wel bij alle –nog aanwezige- medewerkers doordringt wat er nu werkelijk in zo korte tijd gebeurt, gaan de rovers langs de service-balie. Ze grijpen sloffen sigaretten, een pakje kauwgom en in de grissen een bos rozen uit een emmer.
Eenmaal buiten met de zak met geld, het wapen, kauwgom én rozen staat daar geen Joost. Potdorie, ze hadden hier toch afgesproken? Waar is die vent?

Radjin en Ruben zetten het op een rennen. Op een fietspad trekken ze onder schot meneer Meertens van zijn fiets. Die deelt een ferme klap uit. Zij kennen hem, hij herkent ze niet door de mutsen en brillen. Op de fiets gaan ze verder. Richting de buurt: ‘Waterland’. Ze fietsen razendsnel. Dat moet ook want de politieauto komt al om de hoek.

Ze laten de fiets vallen en gaan rennend verder. Door stegen en tuinen. Radjin komt daarbij ten val tegen een kas die hoort bij de woning van de familie Dijk. Glasgerinkel. Niet handig, zo’n zonnebril in het donker. Radjin lost een schot. Niet expres, zal hij later in de rechtbank vertellen.

Ze kleden zich om in het Pagegebied in Stadskanaal en gaan terug naar de roverswoning.
Daar zit Joost. Ze tellen het geld. Maar liefst 4.935 euro! Nu zou Joost daarvan voor het halen en brengen 500 euro krijgen maar krijgt nu 350 euro. Moet je je afspraak maar nakomen.

De rechter vraagt naar het drugsgebruik van de heren Joost en Radjin. U voelt het al: fors. Speed, blowen, stijf van de rommel slapen ze nachten niet en dan dit.

“Ze weten niet wat ze aanrichten”, zegt de officier van justitie.

Ze moeten samen de Jumbo schadeloos stellen. 6.100 euro. Radjin knikt. Joost heeft maar 350 euro gekregen, dus waarom zou hij zoveel betalen?
Het zijn knapen met een arrogante houding. Makkelijk te beïnvloeden. Ze weten het allemaal wel.

Over hun te krappe schoentjes in hun jeugd zou ik een aparte column kunnen schrijven.

Radjin wil graag in zijn laatste woord excuses aanbieden en om vergiffenis vragen. Joost zegt niets. Hij heeft immers niets gedaan, volgens zichzelf.

De eis voor Radjin, de hoofddader: 4 jaar met aftrek van voorarrest.
De eis voor Joost, de chauffeur : 18 maanden, waarvan 6 voorwaardelijk. Daarbij een proeftijd van twee jaar.

Rubentje van 16 mag naar de kinderrechter. Als ik hem was nam ik een bos rozen mee.

.

.

.

De uitspraak in deze zaak is op 15 juni.

Geplaatst in Rechtbankverslagen | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

Foute vrienden….

Geplaatst op 8 juni 2012 door Karin

Buit er uit.

Als je niet wilt dat je gevonden wordt, moet je geen sporen achterlaten.
In de zittingszaal is het weer drugs en rock’n roll wat de klok slaat. Met name de middelen om aan drugs te komen doen menig ‘foute vriend’ stelen, roven, bedriegen en helen. Die foute vrienden hebben natuurlijk ook weer foute vrienden. Ideeën genoeg om snel aan geld te komen. Stelt u zich voor: Je zit in een flatje. Kratten bier overal. Drugs op tafel en natuurlijk geen werk. Dan heb je daar ruimschoots de tijd voor.

Zo gebeurt dat ook met Jan (19) en Chiel (24). Ze vervelen zich dag in dag uit. Hangen wat rond, kijken wat uit menig raam en snuiven zich helder. Kost wel veel, dat drugs en drankgebruik.
Dan pleeg je toch even snel wat inbraken? Verkopen die buit . Auto’s genoeg in Stadskanaal en omstreken. Andere lieverdjes brengen hen op een idee om in te gaan breken in auto’s. Er worden niet alleen radio’s gestolen. Ook lampen, gereedschap en andere achterbankspullen. Ze verkopen alles aan een handelaartje. Geld. Kom maar op met drugs en drank. Niet beseffend -of juist onverschillig- wat ze mensen aandoen met deze inbraken.

In het oosten van de provincie Groningen gonst het van de inbraken. Men voelt zich onveilig. Geruchten gaan rond. Er worden aangiftes gedaan. Namen worden genoemd en het spoor leidt naar Chiel.
Er wordt een peilzender onder Chiels auto geplaatst. Hij is er gloeiend bij. Hij bekent ook onmiddellijk. Hij is een oude bekende van justitie. De voorspellingen waren ook dat hij opnieuw de fout in zou gaan en zie hier….

Bij Jan duurde het langer voor hij bekent. Liever niet. Zijn bloed had hij op diverse plaatsten achtergelaten tijdens braak en inklimming. Bingo. Nu hebben we in Nederland de DNA-databank. Ook hij kan niet anders dan bekennen. Niet alle zaken natuurlijk. Alleen die waar zij verantwoordelijk voor zijn. Er vliegen wat namen door de zittingszaal. Vrienden worden genoemd. Tegen menig vriendje loopt een onderzoek.

Jan en Chiel.
XTC, Speed, cocaïne, GHB, LSD, bier, sterke drank. Noem het op en het gaat in de knapen. Overdag, in de nacht. Het maakt niet uit. Er wordt gezopen en gesnoven en ingebroken. Want die snuiverij kost handen vol met geld. Als je dan zo onder invloed bent, weet je dan nog wat je doet? Of maakt het je na een paar kraken niets meer uit.
Jan mist zijn vader heel erg en de band die hij met hem had. Toen hij niet meer dagelijks met hem op pad kon, liep het fout. Dat is heel triest. De officier van justitie eist voor hem een straf van 18 maanden, 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Hij heeft wederom een fout begaan tijdens zijn proeftijd.

Chiel. Tja Chiel. Hij heeft iets minder uitgevreten dan zijn collega-boef. Desalniettemin is voor hem de eis: 12 maanden, waarvan vier voorwaardelijk. Eigenlijk vindt reclassering dat hij ambulante woonbegeleiding moet krijgen. Dat gaat in elk geval niet lukken met zijn vriendin. Zij zit al vast.

Ook.

De uitspraak in deze zaak was op 7 juni.
Chiel krijgt acht maanden, waarvan de helft voorwaardelijk. Hij komt dus volgende maand vrij.
Jan moet nog vier maanden zitten.

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

“Ik wilde seks met minderjarige meisjes”…

Geplaatst op 2 juni 2012 door Karin

Het begon met een webcam

“En als je dan op bed gaat liggen en je doet het met jezelf, dan maak ik daar een mooie foto van”.

Via internet kun je de meest leuke dingen vinden. Je kunt ook mensen misleiden. Gerard doet dat via MSN. Hij legt contacten met meisjes van ver beneden zijn leeftijd en ver beneden de wettelijke leeftijd om de dingen te doen die hij graag wil.
Gerard is een man met vieze handen. Hij heeft al longkanker gehad, liegt hij tegen de meisjes en hij is erg eenzaam en wil graag seks. Hij is zielig.

 

De meisjes, respectievelijk 13, 14, 14 en 15 jaar jong weten niet beter dan dat Gerard het goed met hun bedoelt. Ja.
Gerard is namelijk niet Gerard, hij heeft drie verschillende namen op internet. Marco Groen, Marco de Rode en Black Horse. Hij houdt namelijk van zwarte, Friese paarden. Daarmee kan hij uitermate snel in contact komen met meisjes van deze leeftijd. Doet het altijd goed als je als vent wat van paarden weet. Zeker als je 38 bent en vanaf 2007 al bezig bent een netwerkje op te richten met hier en daar wat pornografische foto’s van meisjes in de meest plastic seks-standjes. Hij zegt dat hij agent is in opleiding. De meest geweldige beroepen passeren de revue. Hij heeft beet, ze stinken er allemaal in.

 

Wat Gerard doet is het volgende: Hij maakt als ene ‘Marco’ een afspraak op chatsites met deze meisjes en zegt op het moment van ontmoeten dat hij niet de Marco is maar een oom van hem. Marco heeft ineens pech met zijn scooter. Ze mogen ook met hem mee naar huis. Wat daar thuis gebeurd is kort en bondig samen te vatten als: verkrachting van een minderjarige, het plegen van ontuchtige handelingen en het vervaardigen en verspreiden van pornografische beelden (vastgelegd met de webcam).
Oplettende ouders en scholen merken veranderingen in gedrag van de meisjes. Computers worden in beslag genomen. De in 2007 via een postorderbedrijf gekochte laptop van Gerard staat bol van de pornografische beelden. Zijn start voor smerige kinderporno. Jonge meisjes-seks. Zelfs foto’s van meisjes met op de achtergrond een hond. De ziekmakende details laat ik achterwege. De door de rechter voorgelezen chatsessies doen de maag draaien.

 

 

Gerard is ooit gescheiden. De reden daarvan is een vruchtbaarheidsprobleem bij hem. Eén van de meisjes menstrueert niet meer. Ze verklaart dat Gerard het zonder condoom heeft gedaan. “Mijn zaad kan niets”, zegt hij.
In de zittingszaal raast het onbegrip als Gerard zegt: “En dat wilden ze zelf, zonder condoom”. Vervolgens barst hij in huilen uit. “Het wordt me allemaal teveel”, snikt hij.

 

Gerard heeft nooit de dochter gehad die hij graag wilde.
“En dáár zit hem het probleem ook, luidt de harde stem van de rechter ,”U heeft zelf geen dochter he? Dat is het punt juist met die pedofielen. Ze mogen verenigingen oprichten omdat alles maar moet mogen maar ze hebben zelf geen dochter!”

 

Gerard is anti- sociaal volgens een psycholoog. Hij heeft ook een beneden gemiddeld niveau. Licht verminderd toerekeningsvatbaar.
Omdat de kans op herhaling groot is, luidt de eis in deze zaak: 4 jaar cel waarvan 1 jaar voorwaardelijk en een proeftijd van 10 jaar. De (onherstelbare) schade die de meisjes hebben geleden mag hij met een fooi van 2.750,- euro gaan afkopen.

Gerard mag het laatste woord doen.

Hij heeft spijt.

Nog het meest van het feit dat hij gepakt is, vul ik in.

 

Uitspraak in deze zaak: 15 juni

De uitspraak in deze zaak luidde: 4 jaar de cel in, waarvan 1 jaar voorwaardelijk. Dit met een proeftijd van ‘slechts’ 5 jaar, in plaats van 10.

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , | 2 reacties

Hennep en 1.458.000 schuldig aan de staat

Geplaatst op 26 mei 2012 door Karin
De plant voor snel geld

Hennep

Wim (45 jaar) zit in Berlijn als op dat moment in zijn huis in Leek een inval wordt gedaan. Hij is verlinkt.
Een tijdlang wordt Wim’s huis in de gaten gehouden. Een warmtemeting wordt gedaan. Zijn stroomverbruik wordt uitgeplozen en daaruit blijkt dat zijn stroomverbruik niet zozeer hoog is maar de netbelasting wel.

Buren verklaren dat hij er nooit is. Dat er overal camera’s hangen aan de muren van zijn huis. Wim is al eerder veroordeeld voor het telen van hennep. In 2001 was dat. Een jaar voor hij naar het noorden verhuisde.

En nu staan er 594 hennepplanten in zijn huis. Het huis is verder totaal verwaarloosd en vervuild.
Hij woont daar sinds 2002. Na een scheiding. Hij heeft drie kinderen. Hij is zo druk met zijn werk als schilder en glaszetter dat hij geen tijd heeft om de kinderen te zien. Jarenlang ziet hij ze niet meer als ex-vrouw een proces aanspant vanwege alimentatie. Dat heeft Wim namelijk nooit betaald. De uitspraak luidt: Nog eventjes 15.000 euro aan achterstallige alimentatie betalen, vader.

Wim weet dat er een makkelijke manier is om snel veel geld te verdienen. Hennepteelt en verkoop.
Hij verkoopt zijn boot en zijn motor voor een bedrag van 12.500 euro en maakt een begin aan de op te zetten kwekerij. Daar steekt hij al zijn geld in. Lost niets af aan alimentatie.

De eerste twee oogsten mislukken door een ‘vage’ diefstal en een foute behandeling van de plantjes maar de derde…. Die gaat er op lijken. Binnen één, twee oogsten is hij van zijn schulden af en houdt hij nog over ook! Dikke handel. Ook maakt hij ruimtes klaar voor anderen om een ‘teeltje’ te beginnen.

“Tja, stroom stelen is diefstal”. Zegt hij. Dat klopt. En daarom zit Wim in de rechtbank. De gemaakte winst mag hij ook gaan terugbetalen: een dikke 1. 4 miljoen euro. Omdat hij, zo schat het openbaar ministerie, sinds 2004 actief is geweest als hennepteler. Deze procedure volgt nog.

Wim wil geen regeling treffen en geeft de indruk dat hij het allemaal wel prima vindt zo. “Ik betaal stroom zodra ik dat kan en als ik die hennepwinst nu gewoon even had gehad, had ik alles betaald. Nu krijgt niemand iets”.

Hij wil ook niet in de schuldsanering. “Dat is een keuze, helaas”.
Op de vraag hoe hij nu leeft geeft hij als antwoord dat hij acht maanden werkt per jaar en dat hij daar net de winter mee kan bedruipen. Hij huurt een zolderkamertje bij een ‘vriendin’ waarmee hij geen relatie heeft (…) en betaalt daarvoor 600 eurootjes per maand. Hij negeert zijn schulden. Ook die bij de bank. Nog even 10.000 euro.
Met alle gemak leunt hij achterover in zijn stoel.

Op wat lelijke woorden na over zijn ex –want de moeder van je kinderen natrappen is noodzakelijk, zeker als je al jaren niets toevoegt in de opvoeding van je kinderen- zegt hij: “Ik maak me niet zo druk om de kinderen, ex heeft een inkomen dus dat zit wel snor daar”. “Ik heb geen geld, ook niet gehad”.

De officier zegt hoe het dan toch mogelijk is dat er contante stortingen zijn gedaan á 75.000 euro op zijn eigen bankrekening en de werkbussen –twee stuks- á 20.000 euro.
Ze eist vier maanden, twee voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaar omdat recidive aanwezig is.

Wim dacht snel makkelijk geld te verdienen. Zoals hij wil dat alles gaat. Snel en makkelijk. Hij krijgt kinderen, zorgt er niet voor, wil er niets voor betalen en het maakt maak hem niet uit of ze een boterham extra krijgen. Hij heeft geen trek in betalen.

Met stijgende verbazing zie ik hem buiten wegrijden op een grote motor. Ik schat zo in dat die zeker 15.000 euro waard is. Het bedrag voor zijn kinderen….

Goed gedaan, Wim!

De uitspraak. Verassend en ergens ook niet. 160 uur werkstraf krijgt Wim voor zijn kiezen met als stok achter de deur vier weken celstraf voorwaardelijk. De ontnemingsvordering loopt nog. Hij mag betalen. Hoeveel wordt later bekend.

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , | Een reactie plaatsen

Poging tot moord voor de liefde van een vrouw

Geplaatst op 19 mei 2012 door Karin

Janine verbreekt de relatie met Joshua. Triest maar waar. Ze moeten elk hun eigen weg maar gaan.

Joshua (30 jaar oud) heeft het er moeilijk mee. Met name wanneer hij ziet dat Janine in discotheek Fox een blijkbaar leuke tijd heeft met ene Jan. Joshua kent Jan. Zij zijn beide chauffeurs en in dat wereldje praat je makkelijk met elkaar.

Maar niet over ex-vriendinnen en helemaal niet nu Joshua haar ziet lachen om die Jan. Wat een loser. Het wordt tijd te laten zien bij wie Janine hoort. Volgens Joshua is dat nog steeds bij hem.

4 februari 2012.

Joshua hoort via via dat Janine een nieuwe vriend heeft. Janine durft dit, uit angst voor Joshua, niet rechtstreeks tegen hem te zeggen.

Het nieuwe koppel in wording is in de Fox, hoort hij. Joshua bedenkt zich niet en gaat er ook naartoe. Zuipt zich een stuk in zijn kraag (15-20 biertjes, zo zegt hij). Hij volgt het stel van dansvloer naar bar, van snackhoek naar garderobe en daar komt het tot wrijving tussen Janine en Joshua. Hij vraagt haar naar de Lidl te komen om te praten. Dat wil ze niet. Ze is uit en hét is uit.

Jan bemoeit zich ermee. ”Kijk jij even uit waar je mee bezig bent?”, zegt hij. Buiten gaat de verslagen Joshua verder. Hij belt haar. 30, 35 keer. Spreekt boodschappen in en wil haar hoe dan ook spreken.

Jan neemt in blinde woede de telefoon op en hoort Joshua zeggen: “Kom maar naar de Praxis, vechten we het hier voor eens en altijd uit!”.

Er komt niemand naar de Praxis. Joshua gaat naar huis. Onderweg druk sms-end naar Janine met vervelende teksten als: Ligt mijn massageolie nog bij jou? En: Weet je nog hoe het was tussen ons? Geen reactie. Joshua fokt zich op.

Eenmaal thuis bedenkt hij zich niet en graait een mes uit de keukenlade. Hij gaat naar Janine’s huis. Wat denkt die Jan wel? Zomaar Janine wegkapen en geen kans meer voor hem? Kom nou!

Hij stapt dronken in zijn auto en rijdt richting de straat waar ze woont. Het mes bij zich.
Jan staat voor het raam. Zijn eerste nacht met Janine begint toch wat gespannen.

Vanuit het niets ziet hij Joshua voor het raam staan met zijn hand (met mes?) omhoog. Jan rent naar buiten om te voorkomen dat hij naar binnen komt. Hij trapt hem bij het huis vandaan.

Joshua komt rollend tussen twee geparkeerde auto’s te liggen. Er ontstaat een worsteling waarbij Joshua opstaat en Jan steekt in zijn zij. Met zijn mes. Jan overleeft de steek die zijn nier op een haar na raakt.

Is dit verdediging? Noodweer? Opzet Jan te raken? Te doden? Hoe wist hij dat Jan in de woning was? Waarom nam hij een mes mee? Als Jan daar niet was geweest, was hij dan van plan Janine te raken? Te bedreigen? Of nog erger: te vermoorden?
Na een lange zitting besluit de officier van justitie dat de poging tot moord omgezet moet worden in: poging tot doodslag. Dit is Joshua’s eerste ‘akkefietje’ en het recidiverisico is laag.

Eis: 15 maanden celstraf waarvan 10 maanden voorwaardelijk.

Daar niemand ongevraagd hoort te spreken tijdens een zitting, en dat geldt ook zeker voor de pers, trek ik slechts een wenkbrauw op….

Uitspraak in deze zaak volgt op 24 mei.

Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen | Getagged , , , , , | Een reactie plaatsen

Roofoverval na 17 jaar gevangenisstraf

Geplaatst op 12 mei 2012 door Karin

Foto: Martin Nuver

Rechter :“U gebruik zo’n tien gram harddrugs per dag lees ik”, zegt de rechter tegen Asjam(38 jaar). “Nee joh, veel meer”, is het brutale antwoord. Hij is niet de enige drugsverslaafde die terecht staat vandaag.

Jan(52 jaar) zit er ook. Ook zwaar verslaafd. Hij zit met zijn saunaslippers onder zijn spijkerbroek rustig te wachten.

Samen hebben ze een overval gepleegd op een supermarkt in Groningen. Exact 52 seconden zijn in de winkel. Levens worden beschadigd. De beelden in de zittingszaal laten de ellende van 24 januari 2012 zien.

Jan en Asjam komen vaak samen in een verslavingshuis. Daar kun je buiten drugs gebruiken ook akelige plannen maken. Zo gepiept. Drugs kosten nu eenmaal veel geld. Eerst wordt een Aldi bekeken. Inrichting van een winkel is van belang voor een geslaagde overval. Nee, dan toch de Appie. Veel makkelijker.
Om exact 19.35 uur stormen ze de winkel binnen. Met capuchons op. Er wordt gedreigd met een vuurwapen, op een kassa geklopt en geschreeuwd: “Maak open! Geld, schiet op!” Asjam roept: “En anders schiet dat wijf maar dood!”

Jan neemt een graai uit de kassa en verdwijnt uit de zaak. Asjam krijgt er nog geen genoeg van en neemt de rest van de kassa’s onder schot. Dan vertrekt ook hij. Buitgemaakt: 285 eurootjes. Mensen rennen in paniek weg. Caissières staan met hun hand voor de mond van schrik. Politie arriveert snel. De angst raast door de winkel. Een medewerksters herkent één dader. Jan, de man die het pistool op haar richt. Die haalt daar altijd bier en shag. Jan meldt zichzelf al bij de politie. Asjam wordt gehaald na een week. Een getuige weet teveel. Alles komt uit.

Jan kickt af in de cel en dat gaat goed. Of hij de 1.700 euro wil betalen die aan schadevergoeding is gevorderd. “Jazeker, ik heb haar bang gemaakt, ik betaal”.
Asjam: “Ik betaal geen cent want ik heb het niet gedaan”. Asjam vindt zichzelf niet verslaafd. Ontkent alles. Hij vindt de hele zitting belachelijk. “Een poppenkast! Het lijkt Jan-Klaasen wel en Katrien, ik wil hier nu uit voor ik woedend wordt!”

Als pers zit je daar pal achter. Parketpolitie staat op scherp.

Asjam heeft in totaal 17 jaren gevangenisstraf opgelegd gekregen sinds 1994. Voor overvallen. In de twee weken voorafgaande aan de overval gebruikte hij onafgebroken cocaïne en heroïne. Hij neemt meer het woord dan zijn raadsvrouw en als de rechter hem daarop wijst zegt hij: ”Ja hallo, ik ben net vrij, ik mag mezelf wel verdedigen!”

Jan heeft wat voordelen. Hij meldt zichzelf en is bijna first offender. Weinig strafblad.
Asjam heeft alles tegen. De 17 jaren veroordeling tellen daarin ook mee. De agressiviteit die hij toont doet menig arm van kippenvel voorzien. Reclassering schrijft over Asjam dat hij lijdt aan grootheidswaanzin. “Belachelijk, dat ze dat even in een half uurtje gesprek uitvinden!”, roept hij.

De rechter vraagt hem waar hij eigenlijk die meer dan tien gram harddrugs van betaalt. “Dat is toch al gauw een 500 euro per dag”. Het botte antwoord van Asjam luidt: “Ik heb toch grootheidswaanzin, dat leest u toch net? Nou, ik doe alles groot”.
Zo dwars als een klein kind. Niemand deugt en iedereen is een sukkel.

De officier prikt aan dat de onschuldige slachtoffers nooit uit het milieu komen waar de daders in zitten en dat daarom roofovervallen bij politie en justitie de hoogste prioriteit hebben.

Voor Jan is de eis: 30 maanden, 10 voorwaardelijk en 2 jaren proeftijd.
Voor Asjam is de eis: 42 maanden. Punt. Niks voorwaardelijk.

Aanpakken, opknappen, berechten. En zitten maar weer.

.

De uitspraak: Asjam is conform de eis veroordeeld tot 42 maanden celstraf. Ook de straf voor de 52-jarige Jan is conform: 30 maanden waarvan 10 voorwaardelijk.

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , | Een reactie plaatsen